صائب تبریزی
غزل 1 تا 2000
غزل شمارهٔ ۵۲۴: چون گشاید ز چمن خاطر ناشاد مرا
قلم
چینش
وسط چین
راست چین
چپ چین
قلم
ایران سنس
نستعلیق
وزیر
نازنین
تیتر
گلدان
گل
دست نویس
شکسته
مروارید
نیریزی
ثلث
Tahoma
رنگ
اندازه
ارتفاع
سایه
رنگ
تیرگی
وضوح
افقی
عمودی
زمینه
نسبت
1:1
9:16
رنگ
تصاویر پیش فرض
اندازه
متناسب شود
برش داده شود
وضوح
حذف تصویر زمینه
حاشیه
اندازه
رنگ
گردی گوشه
متن
دانلود
می توانید متن را اصلاح نمایید:
چون گشاید ز چمن خاطر ناشاد مرا؟ هست گلبن به نظر، خانه صیاد مرا تا شد از علم نظر شمع سوادم روشن جنبش هر مژه شد سیلی استاد مرا بارها از سخن خویش به چاه افتادم همچو یوسف صد ازین واقعه افتاد مرا ناخن رشک جگر کاوتر از شمشیرست پنجه شیر بود سایه شمشاد مرا پرده گنج محال است که ویران ماند خضر در راه خدا می کند آباد مرا هر چه از پیش نظر رفت به یادش آرند یارب آن روز مبادا که کنی یاد مرا! سر تسخیر غزالان سبکسیرم نیست موی بر سر نبود خانه صیاد مرا تلخی از زهر و حلاوت ز شکر مطلوب است دشمن آن به که به خوبی نکند یاد مرا من نه آن رشته سر در گم چرخم صائب که گشادی شود از ناخن نقاد مرا صائب تبریزی