صائب تبریزی
غزل 1 تا 2000
غزل شمارهٔ ۵۰۳: راه خوابیده رسانید به منزل خود را
قلم
چینش
وسط چین
راست چین
چپ چین
قلم
ایران سنس
نستعلیق
وزیر
نازنین
تیتر
گلدان
گل
دست نویس
شکسته
مروارید
نیریزی
ثلث
Tahoma
رنگ
اندازه
ارتفاع
سایه
رنگ
تیرگی
وضوح
افقی
عمودی
زمینه
نسبت
1:1
9:16
رنگ
تصاویر پیش فرض
اندازه
متناسب شود
برش داده شود
وضوح
حذف تصویر زمینه
حاشیه
اندازه
رنگ
گردی گوشه
متن
دانلود
می توانید متن را اصلاح نمایید:
راه خوابیده رسانید به منزل خود را نرساندی تو گرانجان به در دل خود را تا چو گرداب توان ریشه رسانید به آب همچو کشتی مکن آلوده ساحل خود را نقد هستی است گرامی تر ازان ای غافل که کنی خرج به اندیشه باطل خود را نشود خرج زمین قطره چو گوهر گردید برسان زود به آرامگه دل خود را در چنین فصل بهاری نشوی چون مجنون؟ می شماری اگر از مردم عاقل خود را سر سودازده را تیغ بود سایه بید وارهان زود ازین عقده مشکل خود را حسن لیلی چه خیال است شود پرده نشین؟ چه تسلی دهی از دیدن محمل خود را؟ گوهری نیست درین قلزم خونین صائب پوچ (و) بی مغز مکن چون کف ساحل خود را صائب تبریزی