صائب تبریزی
غزل 1 تا 2000
غزل شمارهٔ ۴۶۷: اگر مردی مرو در پرده ناموس چون زنها
قلم
چینش
وسط چین
راست چین
چپ چین
قلم
ایران سنس
نستعلیق
وزیر
نازنین
تیتر
گلدان
گل
دست نویس
شکسته
مروارید
نیریزی
ثلث
Tahoma
رنگ
اندازه
ارتفاع
سایه
رنگ
تیرگی
وضوح
افقی
عمودی
زمینه
نسبت
1:1
9:16
رنگ
تصاویر پیش فرض
اندازه
متناسب شود
برش داده شود
وضوح
حذف تصویر زمینه
حاشیه
اندازه
رنگ
گردی گوشه
متن
دانلود
می توانید متن را اصلاح نمایید:
اگر مردی مرو در پرده ناموس چون زنها که دود عود از خامی گریزد زیر دامن ها ز اقبال جنون آورده ام بیرون ز صحرایی سر خاری که خون آرد برون از چشم سوزن ها تو با این روی آتشناک، مپسند آفتاب من که ماند در سیاهی تا قیامت داغ روزن ها دماغی چون چراغ تنگدستان می برم بیرون ازان وادی که از ریگ روان گیرند روغن ها به تیغ کهکشان دارد فلک نازش، نمی داند که می باشد سلاح پردلان در دست دشمن ها سحاب آبستن بحرست و بحر بستن گوهر چه آب رو طمع داری ازین آلوده دامن ها؟ چرا از من دلی گردد غبار آلود ای همدم؟ مدار آیینه پیش لب مرا هنگام رفتن ها به اشک و آه می گیرم پناه از دشمنان صائب چسان تنها برون آید کسی از عهده تنها؟ صائب تبریزی