صائب تبریزی
غزل 1 تا 2000
غزل شمارهٔ ۳۷۲: گل اندامی که می دادم به خون دیده آبش را
قلم
چینش
وسط چین
راست چین
چپ چین
قلم
ایران سنس
نستعلیق
وزیر
نازنین
تیتر
گلدان
گل
دست نویس
شکسته
مروارید
نیریزی
ثلث
Tahoma
رنگ
اندازه
ارتفاع
سایه
رنگ
تیرگی
وضوح
افقی
عمودی
زمینه
نسبت
1:1
9:16
رنگ
تصاویر پیش فرض
اندازه
متناسب شود
برش داده شود
وضوح
حذف تصویر زمینه
حاشیه
اندازه
رنگ
گردی گوشه
متن
دانلود
می توانید متن را اصلاح نمایید:
گل اندامی که می دادم به خون دیده آبش را چسان بینم که گیرد دیگری آخر گلابش را؟ در آغوش نسیم صبحدم بی پرده چون بینم؟ گل رویی که من وا کرده ام بند نقابش را به دست غیر چون بینم عنان طفل خودرایی که وقت نی سواری می گرفتم من رکابش را؟ به خونم زد رقم، تا با قلم شد آشنا دستش پریرویی که می بردم به مکتب من کتابش را نهالی را که من چون تاک پروردم به خون دل چسان بینم به جام دیگران صائب شرابش را؟ صائب تبریزی