صائب تبریزی
غزل 1 تا 2000
غزل شمارهٔ ۳۶۳: برآتش می گذارم خرقه پشمینه خود را
قلم
چینش
وسط چین
راست چین
چپ چین
قلم
ایران سنس
نستعلیق
وزیر
نازنین
تیتر
گلدان
گل
دست نویس
شکسته
مروارید
نیریزی
ثلث
Tahoma
رنگ
اندازه
ارتفاع
سایه
رنگ
تیرگی
وضوح
افقی
عمودی
زمینه
نسبت
1:1
9:16
رنگ
تصاویر پیش فرض
اندازه
متناسب شود
برش داده شود
وضوح
حذف تصویر زمینه
حاشیه
اندازه
رنگ
گردی گوشه
متن
دانلود
می توانید متن را اصلاح نمایید:
برآتش می گذارم خرقه پشمینه خود را نهان تا چند دارم در نمد آیینه خود را؟ کسی را می رسد لاف زبردستی درین میدان که از دشمن نخواهد وقت فرصت کینه خود را درین دریا حبابی چهره مقصود می بیند که کرد از کاسه زانوی خود آیینه خود را چو طفلان هفته ای یک روز آزادی نمی خواهم بدل با روز شنبه می کنم آدینه خود را مگر بی خواست آب رحم گرد دیده اش گردد به دشمن می نمایم سینه بی کینه خود را نگنجد در ته دامان ساحل گوهر رازم به دریا می سپارم چون صدف گنجینه خود را میان اهل دل صائب نیارد سر بر آوردن نسازد دوست هر کس دشمن دیرینه خود را صائب تبریزی