صائب تبریزی
غزل 1 تا 2000
غزل شمارهٔ ۳۵۲: اگر از اهل ایمانی مهیا باش آفت را
قلم
چینش
وسط چین
راست چین
چپ چین
قلم
ایران سنس
نستعلیق
وزیر
نازنین
تیتر
گلدان
گل
دست نویس
شکسته
مروارید
نیریزی
ثلث
Tahoma
رنگ
اندازه
ارتفاع
سایه
رنگ
تیرگی
وضوح
افقی
عمودی
زمینه
نسبت
1:1
9:16
رنگ
تصاویر پیش فرض
اندازه
متناسب شود
برش داده شود
وضوح
حذف تصویر زمینه
حاشیه
اندازه
رنگ
گردی گوشه
متن
دانلود
می توانید متن را اصلاح نمایید:
اگر از اهل ایمانی مهیا باش آفت را که دندان می گزد پیوسته انگشت شهادت را دل صد پاره ما را نگاهی جمع می سازد که از یک رشته بتوان بخیه زد چندین جراحت را نمک می ریزد از لبهای جانان وقت خاموشی نمکدان چون کند در حقه آن کان ملاحت را؟ به اندک فرصتی نخل از زمین پاک می بالد مکن در صبحدم زنهار فوت آه ندامت را کریمان را خدای مهربان درمانده نگذارد که می روید زر از کف همچو گل اهل سخاوت را به دشواری زلیخا داد از کف دامن یوسف به آسانی من از کف چون دهم دامان فرصت را؟ ز منت شمع هر کس سیلیی خورده است، می داند که از صرصر خطر افزون بود دست حمایت را نمی شد زنگ کلفت سبزه امید من صائب اگر می بود آبی در جگر ابر مروت را صائب تبریزی