صائب تبریزی
غزل 1 تا 2000
غزل شمارهٔ ۳۴۷: سبک جولان کند شوق سبکروحش گرانها را
قلم
چینش
وسط چین
راست چین
چپ چین
قلم
ایران سنس
نستعلیق
وزیر
نازنین
تیتر
گلدان
گل
دست نویس
شکسته
مروارید
نیریزی
ثلث
Tahoma
رنگ
اندازه
ارتفاع
سایه
رنگ
تیرگی
وضوح
افقی
عمودی
زمینه
نسبت
1:1
9:16
رنگ
تصاویر پیش فرض
اندازه
متناسب شود
برش داده شود
وضوح
حذف تصویر زمینه
حاشیه
اندازه
رنگ
گردی گوشه
متن
دانلود
می توانید متن را اصلاح نمایید:
سبک جولان کند شوق سبکروحش گرانها را به دنبال افکند منزل درین ره کاروان ها را ز حیرانی خرد شد خشک، تا تردستی صنعش به دور انداخت بی آب آسیای آسمان ها را چنان کز ابر رحمت، ناودان رطب اللسان گردد ز ذکر حق طراوت می شود پیدا زبان ها را نیم از هرزه نالان چون جرس در وادی عشقش ز فریادی به منزل می رسانم کاروان ها را ز درد و داغ عشق آنها که می گویند با زاهد ز خامی در تنور سرد می بندند نانها را ز سختی های دوران قانعان را نیست پروایی هما صبح امید خود شمارد استخوان ها را نسیم صبح از تاراج گلزار که می آید؟ که مرغان کاسه دریوزه کردند آشیان ها را چنان کز ایستادن صاف گردد آبها صائب خموشی می کند روشن گهر، تیغ زبان ها را صائب تبریزی