صامت بروجردی
کتاب النصایح و التنبیه
شمارهٔ ۲ - فی‌الموعظه: داد دوشینه مرا هاتف غیبی آواز
قلم
چینش
وسط چین
راست چین
چپ چین
قلم
ایران سنس
نستعلیق
وزیر
نازنین
تیتر
گلدان
گل
دست نویس
شکسته
مروارید
نیریزی
ثلث
Tahoma
رنگ
اندازه
ارتفاع
سایه
رنگ
تیرگی
وضوح
افقی
عمودی
زمینه
نسبت
1:1
9:16
رنگ
تصاویر پیش فرض
اندازه
متناسب شود
برش داده شود
وضوح
حذف تصویر زمینه
حاشیه
اندازه
رنگ
گردی گوشه
متن
دانلود
می توانید متن را اصلاح نمایید:
داد دوشینه مرا هاتف غیبی آواز کای بزند تن و طالب خلوتگه راز چه قصیر است تو را همت و آمال دراز تا بود بسته در مرگ و در رحمت باز ***** حیرتم کز چه بسیج ره عقبی نکنی فکر امروزی و اندیشه فردا نکنی ***** ای هما صعوه صفت چند اسیر قفسی سر ز بالینهوس باز نگیری نفسی هر دمی آرزویی در دل و در سر هوسی ترسم از این همه بار به منزل نرسی ***** تا تو درکشور تن ترک تمنا نکنی بعبث در صف مردان جهان جا نکنی ***** ای توانگر که تو را فکر تهیدستی نیست شام این دار فنا را سحر هستی نیست شجر عمر در عاقبت خود نظری وانکنی این می حب جهان قابل بدمستی نیست ***** که تو در عاقبت خود نظری وانکنی می رود قافله عمر و تماشا نکنی ***** حیف از این عمر گرانمایه که نشاخته ای قدر او را و چنین مفت ز کف باخته ای تیر تدبیر به صید تن خود آخته ای مرگ را مصدر افسانه خود ساخته ای ***** مگر از سرزنش غیر تو پروا نکنی که دوا داری و این درد مداوا نکنی ***** می کنی دعوی دانایی و این است عجیب که تو را داده چنین شعبده دهر فریب او فکنده است بدینسان ز فرازت بنشیب گر شوی با خبر از وحشت این دشت مهیب ***** لب در این بادله اصلاً به سخن وانکنی به خدا هیچ دگر خنده بی جا نکنی ***** آنچنان بایدت از عجز سرافکنده کنی کز تواضع همه ابنای جهان بنده کنی بیخ و بنیاد حسودان همگی کنده کنی ای که بر حاصل ضعیفان جهان خنده کنی ***** ز چه در آینه خویش تماشا نکنی ... سخت بازال جهان طرح و فاریخته ای در شهواری و با خاک در آمیخته ای خاک بر فرق ز غربال عمل بیخته ای با جهان این سروکاری که تو انگیخته ***** هست معلوم که درک سخن ما نکنی گذر از خاک سوی عالم بالا نکنی ***** تا توانی به کسی تهمت بیهوده مبند آنچه بر خود نپسندی به کسی هم مپسند بر تعجب به تبسم مشو و هرزه مخند تا شود نام نکوی تو در آفاق بلند ***** تا ز تلخی چو صدف صبر بدر یا نکنی سینه خویش پر از لولو لالا نکنی ***** سر به زانوی غیب چند پی بود و نبود چون بود تو نابود از این بود چه سود گیرم اندر همه عمر آنچه نبودت همه بود باید ین گونه بسر برد در اقلیم وجود ***** که گم اندر دم رفتن سرت از پا نکنی نظر حسرت خود گرم به دنیا نکنی ***** تا اسیر من و مائی ز سعادت دوری ز وصال همه یاران وطن مهجوری با همه ما و منت طعمه مار و موری من ندانم بچه امید چنین مغروری ***** که تو با خلق خدا هیچ مدارا نکنی خون خلقی بستم ریزی و حاشا نکنی ***** همنشینان تو در خاک سیه خوابیدند پای امید به دامان کفن پیچیدند هر چه با دست بکشتند همان را چیدند همچو (صامت) ثمر کشته خود را دیدند ***** تو ز صورت گذر از چه به معنی نکنی جای در چرخ چهارم چو مسیحا نکنی صامت بروجردی