صائب تبریزی
غزل 1 تا 2000
غزل شمارهٔ ۲۸۲: بی کسی را کعبه مقصود می دانیم ما
قلم
چینش
وسط چین
راست چین
چپ چین
قلم
ایران سنس
نستعلیق
وزیر
نازنین
تیتر
گلدان
گل
دست نویس
شکسته
مروارید
نیریزی
ثلث
Tahoma
رنگ
اندازه
ارتفاع
سایه
رنگ
تیرگی
وضوح
افقی
عمودی
زمینه
نسبت
1:1
9:16
رنگ
تصاویر پیش فرض
اندازه
متناسب شود
برش داده شود
وضوح
حذف تصویر زمینه
حاشیه
اندازه
رنگ
گردی گوشه
متن
دانلود
می توانید متن را اصلاح نمایید:
بی کسی را کعبه مقصود می دانیم ما خضر را شمشیر زهرآلود می دانیم ما هستی مطلق بود از خودنمایی بی نیاز هر چه آید در نظر نابود می دانیم ما نیست ما را وحشتی از برگریزان حواس این زیان ها را سراسر سود می دانیم ما بار منت برنمی تابد دل آزادگان ترک احسان را ز مردم جو می دانیم ما آفتاب و ماه را با آن ضیا و روشنی دیده های شیر خشم آلود می دانیم ما حق به دست ماست گر چشم از جهان پوشیده ایم آسمان را خانه پردود می دانیم ما شورش محمود، عالم را اگر بر هم زند از ایاز عاقبت محمود می دانیم ما با دل بی آرزوی خویش می بازیم عشق رتبه این آتش بی دود می دانیم ما برنمی دارد رعونت خاطر آزادگان سرو را شمشیر زهرآلود می دانیم ما حلقه در از درون خانه باشد بی خبر دیده های باز را مسدود می دانیم ما دعوی هستی درین میدان دلیل نیستی است هر که فانی می شود موجود می دانیم ما در شبستان رضا تیغ زبان شکوه نیست شمع ناحق کشته را خشنود می دانیم ما در دل هر کس که صائب آه دردآلود نیست بی تکلف، مجمر بی عود می دانیم ما صائب تبریزی