صائب تبریزی
غزل 1 تا 2000
غزل شمارهٔ ۱۹۵: دلفریبی چون به جولان آورد آن ماه را
قلم
چینش
وسط چین
راست چین
چپ چین
قلم
ایران سنس
نستعلیق
وزیر
نازنین
تیتر
گلدان
گل
دست نویس
شکسته
مروارید
نیریزی
ثلث
Tahoma
رنگ
اندازه
ارتفاع
سایه
رنگ
تیرگی
وضوح
افقی
عمودی
زمینه
نسبت
1:1
9:16
رنگ
تصاویر پیش فرض
اندازه
متناسب شود
برش داده شود
وضوح
حذف تصویر زمینه
حاشیه
اندازه
رنگ
گردی گوشه
متن
دانلود
می توانید متن را اصلاح نمایید:
دلفریبی چون به جولان آورد آن ماه را مرد می باید نگه دارد عنان آه را! غافلان را گوش بر آواز طبل رحلت است هر تپیدن قاصدی باشد دل آگاه را عشق مستغنی است از تدبیر عقل حیله گر شیر کی سازد عصای خود دم روباه را؟ چون شود هموار دشمن، احتیاط از کف مده مکرها در پرده باشد آب زیر کاه را خودنمایی پرده برمی دارد از بالای جهل نیست عیبی در نشستن جامه کوتاه را یوسف از مصر غریبی شکوه کافر نعمتی است یادداری جامه خود کرده بودی چاه را! بر تهی آغوشی خود گریه صائب می کنم چون ببینم هاله در آغوش گیرد ماه را صائب تبریزی