صائب تبریزی
غزل 1 تا 2000
غزل شمارهٔ ۱۳۹: چون ز دنیا نعمت الوان هوس باشد مرا
قلم
چینش
وسط چین
راست چین
چپ چین
قلم
ایران سنس
نستعلیق
وزیر
نازنین
تیتر
گلدان
گل
دست نویس
شکسته
مروارید
نیریزی
ثلث
Tahoma
رنگ
اندازه
ارتفاع
سایه
رنگ
تیرگی
وضوح
افقی
عمودی
زمینه
نسبت
1:1
9:16
رنگ
تصاویر پیش فرض
اندازه
متناسب شود
برش داده شود
وضوح
حذف تصویر زمینه
حاشیه
اندازه
رنگ
گردی گوشه
متن
دانلود
می توانید متن را اصلاح نمایید:
چون ز دنیا نعمت الوان هوس باشد مرا؟ خون دل چندان نمی یابم که بس باشد مرا مد آهم، سرکشی با خویشتن آورده ام نیستم آتش که رعنایی ز خس باشد مرا از دل صد پاره، گر صد سال در این خاکدان زنده مانم، پاره ای هر سال بس باشد مرا تا نیاساید نفس از رفتن و باز آمدن رفتن و باز آمدن در هر نفس باشد مرا ترک افغان می کنم، تا چند در این کاروان چون جرس فریاد بی فریادرس باشد مرا؟ گر چه عمری شد ز مردم خویش را دزدیده ام در سر هر کوچه ای چندین عسس باشد مرا گر ز دل بیرون دهم خاری که دارم در جگر آشیان آماده در کنج قفس باشد مرا زنده می دارم به هر نوعی که باشد خویش را گر چو آتش از جهان یک مشت خس باشد مرا باد صائب دعوی آزادگی بر من حرام گر به جز ترک هوس در دل هوس باشد مرا صائب تبریزی