صائب تبریزی
غزل 1 تا 2000
غزل شمارهٔ ۱۲۸: تنگ ظرفم، باده کم زور می سازد مرا
قلم
چینش
وسط چین
راست چین
چپ چین
قلم
ایران سنس
نستعلیق
وزیر
نازنین
تیتر
گلدان
گل
دست نویس
شکسته
مروارید
نیریزی
ثلث
Tahoma
رنگ
اندازه
ارتفاع
سایه
رنگ
تیرگی
وضوح
افقی
عمودی
زمینه
نسبت
1:1
9:16
رنگ
تصاویر پیش فرض
اندازه
متناسب شود
برش داده شود
وضوح
حذف تصویر زمینه
حاشیه
اندازه
رنگ
گردی گوشه
متن
دانلود
می توانید متن را اصلاح نمایید:
تنگ ظرفم، باده کم زور می سازد مرا دور گردی و نگاه دور می سازد مرا نیست از بی حاصلی نقل مکان در خاطرم خار بی برگم، زمین شور می سازد مرا چشم بر دریا ندارد کاسه دریوزه ام اشک نیسان چون صدف معمور می سازد مرا با گشاد جبهه چون آیینه نازک مشربم از نظرها یک نفس مستور می سازد مرا نیست در دل حسن را زنگی ز نیل چشم زخم آب حیوانم، شب دیجور می سازد مرا پله نزدیک، سازد دست جرأت را دراز خار دیوارم، نگاه دور می سازد مرا غنچه را با شاخساران است پیوند قدیم دار عبرت چون سر منصور می سازد مرا خاکساری پادشاه وقت خویشم کرده است از سفالی کاسه فغفور می سازد مرا سبزه خوابیده را بیدار سازد ناله ام وای بر باغی که از خود دور می سازد مرا بر دل من چون گهر گرد یتیمی بار نیست کلفت روی زمین معمور می سازد مرا نیست از زخم زبان پروا، ز شیرینی مرا شهد صافم، خانه زنبور می سازد مرا نیست صائب در بساط من به غیر از زخم و داغ همچو مجنون وادی پرشور می سازد مرا صائب تبریزی