صائب تبریزی
غزل 1 تا 2000
غزل شمارهٔ ۱۲۱: خلق خوش در نوبهار عافیت دارد مرا
قلم
چینش
وسط چین
راست چین
چپ چین
قلم
ایران سنس
نستعلیق
وزیر
نازنین
تیتر
گلدان
گل
دست نویس
شکسته
مروارید
نیریزی
ثلث
Tahoma
رنگ
اندازه
ارتفاع
سایه
رنگ
تیرگی
وضوح
افقی
عمودی
زمینه
نسبت
1:1
9:16
رنگ
تصاویر پیش فرض
اندازه
متناسب شود
برش داده شود
وضوح
حذف تصویر زمینه
حاشیه
اندازه
رنگ
گردی گوشه
متن
دانلود
می توانید متن را اصلاح نمایید:
خلق خوش در نوبهار عافیت دارد مرا خاکساری در حصار عافیت دارد مرا تا چه بدمستی ز من سرزد که دور روزگار در کشاکش از خمار عافیت دارد مرا آسمان گر از خزان درد پامالم کند به که سرسبز از بهار عافیت دارد مرا تا سبو بر دوش دارم از خمار آسوده ام میکشی در زیر بار عافیت دارد مرا صبح محشر شور در عالم فکند و همچنان آسمان امیدوار عافیت دارد مرا شکر زنجیر جنون بر گردن من واجب است مدتی شد در حصار عافیت دارد مرا اهل دردی نیست صائب زین همه دردی کشان تا به جامی شرمسار عافیت دارد مرا صائب تبریزی