صائب تبریزی
غزل 1 تا 2000
غزل شمارهٔ ۱۰۷: خلق خوش چون صلح می سازد گوارا جنگ را
قلم
چینش
وسط چین
راست چین
چپ چین
قلم
ایران سنس
نستعلیق
وزیر
نازنین
تیتر
گلدان
گل
دست نویس
شکسته
مروارید
نیریزی
ثلث
Tahoma
رنگ
اندازه
ارتفاع
سایه
رنگ
تیرگی
وضوح
افقی
عمودی
زمینه
نسبت
1:1
9:16
رنگ
تصاویر پیش فرض
اندازه
متناسب شود
برش داده شود
وضوح
حذف تصویر زمینه
حاشیه
اندازه
رنگ
گردی گوشه
متن
دانلود
می توانید متن را اصلاح نمایید:
خلق خوش چون صلح می سازد گوارا جنگ را می نماید چرب نرمی مومیایی سنگ را بر فقیران مرگ آسان تر بود از اغنیا راحت افزون است در کندن، قبای تنگ را خورد از بس زخم های منکر از نادیدنی مرهم زنگار کرد آیینه من زنگ را گریه را در پرده دل آب و تاب دیگرست حسن دیگر هست در مینا می گلرنگ را گفتگوی ناصحان بر دل گرانی می کند ور نه گیرد از هوا دیوانه من سنگ را از نواهای مخالف می کشند آزار خلق گوشمالی نیست حاجت ساز سیر آهنگ را ظاهرآرایان ز چشم شور ایمن نیستند نیست از خورشید پروایی گل بی رنگ را سحر را تأثیر نبود در عصای موسوی راستی در هم نوردد حیله و نیرنگ را مفت شیطانند صائب کوته اندیشان که سگ صید خود سازد به آسانی شکار لنگ را صائب تبریزی