صائب تبریزی
غزل 1 تا 2000
غزل شمارهٔ ۱۰۰: با زمین گیری به منزل می رسانم خلق را
قلم
چینش
وسط چین
راست چین
چپ چین
قلم
ایران سنس
نستعلیق
وزیر
نازنین
تیتر
گلدان
گل
دست نویس
شکسته
مروارید
نیریزی
ثلث
Tahoma
رنگ
اندازه
ارتفاع
سایه
رنگ
تیرگی
وضوح
افقی
عمودی
زمینه
نسبت
1:1
9:16
رنگ
تصاویر پیش فرض
اندازه
متناسب شود
برش داده شود
وضوح
حذف تصویر زمینه
حاشیه
اندازه
رنگ
گردی گوشه
متن
دانلود
می توانید متن را اصلاح نمایید:
با زمین گیری به منزل می رسانم خلق را در بیابان طلب سنگ نشانم خلق را سینه بی کینه ای دارم که چون زنبور شهد می شود شیرین دهان از کسر شانم خلق را می کنند از من تهی پهلو چو تیغ آبدار گر چه از طبع روان، آب روانم خلق را این گرانجانان سزاوار سبکباری نیند ورنه از یک ناله از خود می رهانم خلق را نیست از یوسف به جز حسرت نصیب مفلسان از بهای خویش بر خاطر گرانم خلق را چون شراب تلخ، صائب نیست بی کیفیتی حرف تلخی کز نصیحت می چشانم خلق را صائب تبریزی