صائب تبریزی
غزل 1 تا 2000
غزل شمارهٔ ۷۳: نعل در آتش گذارد روی گرمت بوس را
قلم
چینش
وسط چین
راست چین
چپ چین
قلم
ایران سنس
نستعلیق
وزیر
نازنین
تیتر
گلدان
گل
دست نویس
شکسته
مروارید
نیریزی
ثلث
Tahoma
رنگ
اندازه
ارتفاع
سایه
رنگ
تیرگی
وضوح
افقی
عمودی
زمینه
نسبت
1:1
9:16
رنگ
تصاویر پیش فرض
اندازه
متناسب شود
برش داده شود
وضوح
حذف تصویر زمینه
حاشیه
اندازه
رنگ
گردی گوشه
متن
دانلود
می توانید متن را اصلاح نمایید:
نعل در آتش گذارد روی گرمت بوس را زخمی دندان کند لعلت لب افسوس را ناله و افغان من از لنگر تمکین اوست بت ز خاموشی به فریاد آورد ناقوس را خط چنین گر تنگ سازد بر دهانش جای بوس می کند گنجینه گوهر کف افسوس را گردش نه آسمان از آه آتشبار ماست شمع می آرد به چرخ از دود خود فانوس را دیدن گل از قفس، بارست بر مرغ چمن رخنه زندان کند دلگیرتر محبوس را سر ز دنبال خودآرا بر ندارد چشم شور محضر قتل است حسن بال و پر طاوس را دیده ای کز مو شکافی پرده سوز غفلت است خانه صیاد داند خرقه سالوس را صاحبان کشف بیقدرند در درگاه حق نیست صائب پیش شاهان رتبه ای جاسوس را صائب تبریزی