غزل شمارهٔ ۶۹: چرب نرمی می کند کوته زبان شمشیر را

متن دانلود

می توانید متن را اصلاح نمایید:

چرب نرمی می کند کوته زبان شمشیر را
سخت رویی می شود سنگ فسان شمشیر را

سینه صافان بی خبر از راز عالم نیستند
هست در پرداز جوهرها نهان شمشیر را

سیل در معموره ها داد خرابی می دهد
صید فربه می کند مطلق عنان شمشیر را

ترک خونریزی نکرد آن غمزه در ایام خط
کی شود پیچیده از جوهر، زبان شمشیر را

گر چه صید لاغر من قابل فتراک نیست
می توان کردن به سوزن امتحان شمشیر را

می پذیرد زود لوح ساده نقش همنشین
کرد جوهردار آن موی میان شمشیر را

ماهیان را موجه دریا دعای جوشن است
بی زبانی می کند حرز امان شمشیر را

جوی شیر از بازوی فرهاد می بخشد خبر
در جراحت می شود جوهر عیان شمشیر را

بوی گلزار شهادت هر که را بی تاب کرد
چون لب پان خورده می بوسد دهان شمشیر را

جوهر مردی نمی داند فریب و مکر چیست
دام پیدا، دانه می باشد نهان شمشیر را

در سرشت سخت جانان قناعت حرص نیست
قطره آبی کند رطب اللسان شمشیر را

داس دایم در کمین خوشه های سرکش است
آسمان دارد پی گردنکشان شمشیر را

غمزه دارد از دل سنگین او بر کوه پشت
می دهد بی رحمی جلاد، جان شمشیر را

حرص ظلم آهنین دل از کهنسالی فزود
مانع از خون نیست قد چون کمان شمشیر را

هر که را از چار دیوار عناصر دل گرفت
می شمارد سبزه آب روان شمشیر را

بخت خواب آلوده ای دارم که در خونریز من
می شود جوهر رگ خواب گران شمشیر را

بس که تلخی دیده ام صائب ازان بیدادگر
تلخ می گردد ز خون من دهان شمشیر را

صائب تبریزی