عبدالقادر گیلانی
غزلیات
شمارهٔ ۶۴ - ناله های من
قلم
چینش
وسط چین
راست چین
چپ چین
قلم
ایران سنس
نستعلیق
وزیر
نازنین
تیتر
گلدان
گل
دست نویس
شکسته
مروارید
نیریزی
ثلث
Tahoma
رنگ
اندازه
ارتفاع
سایه
رنگ
تیرگی
وضوح
افقی
عمودی
زمینه
نسبت
1:1
9:16
رنگ
تصاویر پیش فرض
اندازه
متناسب شود
برش داده شود
وضوح
حذف تصویر زمینه
حاشیه
اندازه
رنگ
گردی گوشه
متن
دانلود
می توانید متن را اصلاح نمایید:
من که هستم زنده دور از دلربای خویشتن گر برفتم می کشد بازم به جای خویشتن نه مرا در خانه کس راه و نه در مسکنی می توانم بود یکدم در سرای خویشتن ای که می نالی ز عشق یار و جور روزگار سوی من می بین و کن شکر خدای خویشتن گر ز عشق افزون نبودی در دل پایای من فکر می کردم به جان گرد هوای خویشتن تا نهادم بر سر کویت قدم بی اختیار توتیای دیده سازم خاکپای خویشتن بس که زاری می کنم بیهوش گردم هر زمان باز می آیم به هوش از ناله های خویشتن غیر محیی کو خود از بهر تو خواهد در جهان هر که می خواهد تو را خواهد برای خویشتن عبدالقادر گیلانی