جامی هروی
سلسله الذهب
بخش 15
قلم
چینش
وسط چین
راست چین
چپ چین
قلم
ایران سنس
نستعلیق
وزیر
نازنین
تیتر
گلدان
گل
دست نویس
شکسته
مروارید
نیریزی
ثلث
Tahoma
رنگ
اندازه
ارتفاع
سایه
رنگ
تیرگی
وضوح
افقی
عمودی
زمینه
نسبت
1:1
9:16
رنگ
تصاویر پیش فرض
اندازه
متناسب شود
برش داده شود
وضوح
حذف تصویر زمینه
حاشیه
اندازه
رنگ
گردی گوشه
متن
دانلود
می توانید متن را اصلاح نمایید:
قصهٔ عتیبه و ریا معتمر نام، مهتری ز عرب رفت تا روضهٔ نبی یک شب رو در آن قبلهٔ دعا آورد ادب بندگی بجا آورد ناگه آمد به گوشش آوازی که همی گفت غصه پردازی، کای دل امشب تو را چه اندوه است؟ وین چه بار گران تر از کوه است؟ مرغی از طرف باغ ناله کشید بر تو داغی بسان لاله کشید، واندرین تیره شب ز نالهٔ زار ساخت از خواب خوش تو را بیدار؟ یا نه، یاری درین شب تاریک از برون دور و از درون نزدیک بر تو درهای امتحان بگشود خوابت از چشم خون فشان بر بود، بست هجرش کمر به کینه تو را سنگ غم زد بر آبگینه تو را؟ چه شب است این چو زلف یار دراز؟ چشم من ناشده به خواب فراز؟ قیر شب قید پای انجم شد مهر را راه آمدن گم شد این نه شب، هست اژدهای سیاه که کند با هزار دیده نگاه تا به دم درکشد غریبی را یا زند زخم بی نصیبی را منم اکنون و جان آزرده زو دو صد زخم بر جگر خورده زخم او، جا درون جان دارد گر کنم ناله، جای آن دارد کو رفیقی که بشنود رازم؟ واندرین شب شود هم آوازم؟ کو شفیقی که بنگرد حالم کز جدایی چگونه می نالم؟ هرگزم این گمان نبود به خویش کیدم اینچنین بلایی پیش ریخت بر سر بلای دهر، مرا داد ناآزموده زهر، مرا هر که ناآزموده زهر خورد چه عجب گر ره اجل سپرد؟ چون بدین جا رساند نالهٔ خویش کرد با خامشی حوالهٔ خویش آتش او درین ترانه فسرد شد خموش آنچنان که گویی مرد معتمر چون بدید صورت حال بر ضمیرش نشست گرد ملال کنهمه نالش از زبان که بود؟ و آنهمه سوزش از فغان که بود؟ چیست این ناله، کیست نالنده؟ باز در خامشی سگالنده؟ آدمی؟ یا نه آدمی ست، پری ست کآدمی وار گرد نوحه گری ست؟ کاش چون خاست از دلش ناله ناله را رفتمی ز دنباله تا به نالنده راه یافتمی پردهٔ راز او شکافتمی کردمی غور در نظاره گری دست بگشادمی به چاره گری چون بدین حال یک دو لحظه گذشت حال آن دل رمیده باز بگشت تیز برداشت همچو چنگ آواز غزلی جانگداز کرد آغاز غزلی سینه سوز و دردآمیز غزلی صبرکاه و شوق انگیز حرف حرفش همه فسانهٔ درد نغمهٔ محنت و ترانهٔ درد اولش نور عشق را مطلع و آخرش روز وصل را مقطع در قوافی ش شرح سینهٔ تنگ بحر او رهنما به کام نهنگ گه در او ذکر یار و منزل او وصف شیرینی شمایل او گه در او عجز و خواری عاشق قصهٔ خاکساری عاشق گه در او محنت درازی شب عمر کاهی و جانگدازی شب گه در او داستان روز فراق حرقت داغ شوق و سوز فراق آن بزرگ عرب چو آن بشنید جانب او شدن غنیمت دید تا شود واقف از حقیقت راز رفت آهسته از پی آواز دید موزون جوانی افتاده روی زیبا به خاک بنهاده لعل او غیرت عقیق یمن شکر مصر را رواج شکن جبهه رخشنده در میان ظلام همچو پر نور آبگینهٔ شام بر رخش از دو چشم اشک فشان مانده از رشحهٔ جگر دو نشان داد بر وی سلام و یافت جواب کرد بر وی ز روی لطف خطاب که «بدین رخ که قبلهٔ طلب است به کدامین قبیله ات نسب است؟ بر زبان قبیله نام تو چیست؟ آرزویت کدام و کام تو چیست؟ دلت این گونه بی قرار چراست؟ همدمت ناله های زار چراست؟ چیست چندین غزل سرایی تو؟ وز مژه خون دل گشایی تو؟» گفت: «از انصار دارم اصل و نژاد پدرم نام من، عتیبه نهاد وآنچه از من شنیدی و دیدی موجب آن ز من بپرسیدی، بنشین دیر! تا بگویم باز زآنکه افسانه ای ست دور و دراز روزی از روزها به کسب ثواب رو نهادم به مسجد احزاب روی در قبلهٔ وفا کردم حق مسجد که بود ادا کردم بستم از جان نماز را احرام کردم اندر مقام صدق قیام به دعا دست بر فلک بردم پا به راه اجابت افشردم عفوجویان شدم به استغفار از همه کارها و، آخر کار از میان با کناره پیوستم به هوای نظاره بنشستم دیدم از دور یک گروه زنان سوی آن جلوه گاه، گام زنان نه زنان بل ز آهوان رمه ای هر یکی را ز ناز زمزمه ای از پی رقصشان به ربع و دمن بانگ خلخال ها جلاجلزن بود یک تن از آن میان ممتاز پای تا سر همه کرشمه و ناز او چو مه بود و دیگران انجم او پری بود و دیگران مردم پای از آن جمع بر کناره نهاد بر سرم ایستاد و لب بگشاد کای عتیبه! دل تو می خواهد وصل آن کز غم تو می کاهد؟ هیچ داری سر گرفتاری کز غمت بر دلش بود باری؟ با من این نکته گفت و زود برفت در من آتش زد و چون دود برفت نه نشانی ز نام او دارم نه وقوف از مقام او دارم یک زمان هیچ جا قرارم نیست میل خاطر به هیچ کارم نیست نه ز سر خود خبر مرا، نه ز پای می روم کوبه کوی و جای به جای» این سخن گفت و زد یکی فریاد یک زمانی به روی خاک افتاد بعد دیری به خویش باز آمد رخ به خون تر، ترانه ساز آمد شد خروشان به دلخراش آواز غزلی سینه سوز کرد آغاز کای ز من دور رفته صد منزل! کرده منزل چو جانم اندر دل! گرچه راه فراق می سپری، سوی خونین دلان نمی گذری خواهشم بین، مباش ناخواه ام! کز دو عالم همین تو را خواهم بی تو بر من بلای جان باشد گرچه فردوس جاودان باشد چون بزرگ عرب بدید آن حال به ملامت کشید تیر مقال کای پسر، زین ره خطا بازآی! جای گم کرده ای، به جا بازآی! توبه کن از گناهکاری خویش شرم دار از نه شرم داری خویش! نه مبارک بود هوس بر مرد مردی ای کن، ازین هوس برگرد! گفت کای بی خبر ز ماتم عشق! غافل از جانگدازی غم عشق! عشق هر جا که بیخ محکم کرد شاخ از اندوه و میوه از غم کرد به ملامت نشایدش کندن به نصیحت ز پایش افگندن مشک ماند ز بوی و، لعل از رنگ فلک از جنبش و، زمین ز درنگ، لیک حاشا که یار دل گسلم رخت بربندد از حریم دلم حرف مهرش که در دل تنگ است همچو نقش نشسته در سنگ است آمد از عشق شیشه بر سنگ ام به ملامت مزن به سر سنگ ام! جامی هروی