شاه نعمت الله
غزلیات
غزل شمارهٔ ۶۸۳: مائیم عباد و دوست معبود
قلم
چینش
وسط چین
راست چین
چپ چین
قلم
ایران سنس
نستعلیق
وزیر
نازنین
تیتر
گلدان
گل
دست نویس
شکسته
مروارید
نیریزی
ثلث
Tahoma
رنگ
اندازه
ارتفاع
سایه
رنگ
تیرگی
وضوح
افقی
عمودی
زمینه
نسبت
1:1
9:16
رنگ
تصاویر پیش فرض
اندازه
متناسب شود
برش داده شود
وضوح
حذف تصویر زمینه
حاشیه
اندازه
رنگ
گردی گوشه
متن
دانلود
می توانید متن را اصلاح نمایید:
مائیم ایاز و یار محمود مائیم عباد و دوست معبود دل ذره و مهر یار خورشید عشق آتش و جان عاشقان عود چون سایه مرا ز خاک برداشت مهرش چو جمال خویش بنمود بربست زبان ما به حیرت چون پرده ز روی کار بگشود جز جود وجود مطلق حق در دار وجود نیست موجود یک جرعه ز دُرد درد ساقی خوردیم چنان که بود مقصود مستیم چو سید از می عشق آسوده شده ز بود و نابود شاه نعمت الله