شاه نعمت الله
غزلیات
غزل شمارهٔ ۵۲۶: آبرو می بخشد و ما را به مأوا می کشد
قلم
چینش
وسط چین
راست چین
چپ چین
قلم
ایران سنس
نستعلیق
وزیر
نازنین
تیتر
گلدان
گل
دست نویس
شکسته
مروارید
نیریزی
ثلث
Tahoma
رنگ
اندازه
ارتفاع
سایه
رنگ
تیرگی
وضوح
افقی
عمودی
زمینه
نسبت
1:1
9:16
رنگ
تصاویر پیش فرض
اندازه
متناسب شود
برش داده شود
وضوح
حذف تصویر زمینه
حاشیه
اندازه
رنگ
گردی گوشه
متن
دانلود
می توانید متن را اصلاح نمایید:
غرق دریائیم و ما را موج دریا می کشد آبرو می بخشد و ما را به مأوا می کشد عشق هرجائی است ما هم در پی او می رویم او به هر جا می رود ما را به هر جا می کشد در ازل بالانشین بودیم گویا تا ابد جذبهٔ او می کشد ما را به بالا می کشد ساغر گیتی نما پر می به رندان می دهد خاطر مستانهٔ رندان ما را می کشد با سر زلفش در افتادیم و سودائی شدیم دل به دست زلف او دادیم و دریا می کشد خاک پایش توتیای دیدهٔ بینای ماست از برای روشنی در چشم بینا می کشد در کش خود می کشد ما را به صد تعظیم و ناز این کشاکش خوش بود چون سید ما می کشد شاه نعمت الله