شاه نعمت الله
غزلیات
غزل شمارهٔ ۱۶۵: جنت ار می طلبی گوشهٔ میخانهٔ ماست
قلم
چینش
وسط چین
راست چین
چپ چین
قلم
ایران سنس
نستعلیق
وزیر
نازنین
تیتر
گلدان
گل
دست نویس
شکسته
مروارید
نیریزی
ثلث
Tahoma
رنگ
اندازه
ارتفاع
سایه
رنگ
تیرگی
وضوح
افقی
عمودی
زمینه
نسبت
1:1
9:16
رنگ
تصاویر پیش فرض
اندازه
متناسب شود
برش داده شود
وضوح
حذف تصویر زمینه
حاشیه
اندازه
رنگ
گردی گوشه
متن
دانلود
می توانید متن را اصلاح نمایید:
در سراپردهٔ دل خلوت جانانهٔ ماست جنت ار می طلبی گوشهٔ میخانهٔ ماست خواجهٔ عاقل ما گرچه کمالی دارد بندهٔ بندگی عاشق دیوانهٔ ماست گنج عشقی که همه کون و مکان می جویند گو بیایید که آن در دل ویرانهٔ ماست آتش عشق برافروخت چنین شمع خوشی عقل بیچارهٔ پرسوخته پروانهٔ ماست آب حیوان به مَثل از می ما یک جامی است حوض کوثر چه بود جرعهٔ پیمانهٔ ماست در خرابات مغان بر در میخانه مدام مجلس اهل دلان مجلس شاهانهٔ ماست سخن سید رندان چو بخوانند به ذوق بشنو ای دوست که آن تحفهٔ مستانهٔ ماست شاه نعمت الله