خواجوی کرمانی
غزلیات
غزل شماره ۵۵۶: بیرون ز کمر هیچ ندیدم ز میانش
قلم
چینش
وسط چین
راست چین
چپ چین
قلم
ایران سنس
نستعلیق
وزیر
نازنین
تیتر
گلدان
گل
دست نویس
شکسته
مروارید
نیریزی
ثلث
Tahoma
رنگ
اندازه
ارتفاع
سایه
رنگ
تیرگی
وضوح
افقی
عمودی
زمینه
نسبت
1:1
9:16
رنگ
تصاویر پیش فرض
اندازه
متناسب شود
برش داده شود
وضوح
حذف تصویر زمینه
حاشیه
اندازه
رنگ
گردی گوشه
متن
دانلود
می توانید متن را اصلاح نمایید:
بیرون ز کمر هیچ ندیدم ز میانش جز خنده نشانی نشنیدم ز دهانش زان نادرهٔ دور زمان هر که خبر یافت نبود خبر از حادثهٔ دور زمانش بگذشت و نظر بر من بیچاره نیفکند او باد گران و من مسکین نگرانش بلبل نبود در چمنش برگ و نوائی چون گلبن خندان ببرد باد خزانش سر وار ز لب چشمه برآید چو درآید بر چشم کنم جای سهی سرو روانش عقل ار منصور شودش طلعت لیلی مجنون شود از سلسلهٔ مشک فشانش کی شرح دهد خامه حدیث دل ریشم زینگونه که خون می رود از تیغ زبانش گو از سرمیدان بلا خیمه برون زن عاشق که تحمل نبود تیغ و سنانش نقاش چو در نقش دلارای تو بیند واله شود و خامه درافتد ز بنانش هر خسته که جان پیش سنان توسپر ساخت هم زخم سنان تو کند مرهم جانش خواجو چو تصور کند آن جان جهان را دیگر متصورنشود جان و جهانش خواجوی کرمانی