خواجوی کرمانی
غزلیات
غزل شماره ۱۱۸: هر که او دیدهٔ مردم کش مستت دیدست
قلم
چینش
وسط چین
راست چین
چپ چین
قلم
ایران سنس
نستعلیق
وزیر
نازنین
تیتر
گلدان
گل
دست نویس
شکسته
مروارید
نیریزی
ثلث
Tahoma
رنگ
اندازه
ارتفاع
سایه
رنگ
تیرگی
وضوح
افقی
عمودی
زمینه
نسبت
1:1
9:16
رنگ
تصاویر پیش فرض
اندازه
متناسب شود
برش داده شود
وضوح
حذف تصویر زمینه
حاشیه
اندازه
رنگ
گردی گوشه
متن
دانلود
می توانید متن را اصلاح نمایید:
هر که او دیدهٔ مردم کش مستت دیدست بس که برنرگس مخمور چمن خندیدست مردم از هر طرفی دیده در آنکس دارند که مرا مردم این دیدهٔ حسرت دیدست ایکه گفتی سر ببریده سخن کی گوید بنگر این کلک سخن گو که سرش ببریدست گوئی ان سنبل عنبرشکن مشک فروش بخطا مشک ختن بر سمنت پاشیدست زان بود زلف تو شوریده که چونرفت به چین شده زنجیری و بر کوه و کمر گردیدست سر آن زلف نگونسار سزد گر ببرند که دل ریش پریشان مرا دزدیدست خبرت هست که اشکم چو روان می گشتی در قفای تو دویدست و بسر غلتیدست دم ز مهر تو زنم گر نزنم تا بابد که دلم مهر تودر عهد ازل ورزیدست هر چه در باب لب لعل تو گوید خواجو جمله در گوش کن ای دوست که مرواریدست خواجوی کرمانی