شمارهٔ ۱۳۸۰: بر امیدِ تو که روزی به سرم بازآیی

متن دانلود

می توانید متن را اصلاح نمایید:

بر امیدِ تو که روزی به سرم بازآیی
منم و دردِ دل و کنج غم و تنهایی

اگرم هیچ حیاتی و بقایی باقی ست
آخرالامر مگر مرحمتی فرمایی

از درم باز درآیی و به بر درگیری
کله از سر بنهی بندِ قبا بگشایی

گرچه شایسته ی وصلِ تو نباشد چو منی
تو اگر بر چو منی رحم کنی می شایی

دل و دین از منِ بی چاره به غارت بردی
شکرها گویم اگر بیش برین نفزایی

تو خود از بردنِ دل باز نمی پردازی
چه کنم می رسدت دل بری و رعنایی

روی در رویِ رقیبانی و یاران محروم
آه ازین غصّه که یک باره شدم شیدایی

مردمانم ز ملامت متواری کردند
چون کنم زور کنم با صنم یغمایی

گو میارای به مشّاطه ی قدرت رخِ خوب
تا نباید شدنم شیفته و سودایی

صورتِ آدمیان را به نکویی حدّی ست
آدمی زاده که دیده ست بدین زیبایی

گرچه در قاعده ی لذت دنیا طالب
بی نصیب است به پیرانه سر از برنایی

چون مرا عشق چنین واقعه  ای پیش آورد
با قضا پنجه کنم جهل بود دانایی

گو جهان زیر و زبر شو من و عشقِ تو که هست
دوستی ممتنع از هر دری و هر جایی

در به رویِ همه خوبان جهان بربستم
بر امیدِ تو که روزی به سرم بازآیی

سرِ هم خانگی ام نیست نزاری با تو
منم و دردِ دل و کنج غم و تنهایی

حکیم نزاری قهستانی