حکیم نزاری قهستانی
غزلیات
شمارهٔ ۹۸۵: گر بگویم که شد از نورِ تجلّی روشن
قلم
چینش
وسط چین
راست چین
چپ چین
قلم
ایران سنس
نستعلیق
وزیر
نازنین
تیتر
گلدان
گل
دست نویس
شکسته
مروارید
نیریزی
ثلث
Tahoma
رنگ
اندازه
ارتفاع
سایه
رنگ
تیرگی
وضوح
افقی
عمودی
زمینه
نسبت
1:1
9:16
رنگ
تصاویر پیش فرض
اندازه
متناسب شود
برش داده شود
وضوح
حذف تصویر زمینه
حاشیه
اندازه
رنگ
گردی گوشه
متن
دانلود
می توانید متن را اصلاح نمایید:
گر بگویم که شد از نورِ تجلّی روشن همه جای و جهت و بام و درِ کلبه ی من که کند باور و با هر که بگویم بگوید این چه حال است و محال این چه حدیث است و سخن آفتاب آخر در زاویه ای چون گنجد آفتابی که ضیا بخشِ زمین است و زمن در و بامِ که و جا و جهت و زاویه چه همه این بود و نه غیری همه جان و بود و نه تن تا تو بیرون نروی خواجه درون ناید او نتوان داشت دو ضد با هم در یک مسکن یک نفس آمد و با من نفسی کرد روان وان نفس هرگزم از سینه نیامد به دهن این عجب قصه ی من در همه عالم شد فاش باز ناگفته و دم نازده در سرّ و علن هر زمان رنگی و بر آب زند بیش مرا من چو واماندگان نیستم اندز یک فن هر نفس خرقه به رنگِ دگرم می پوشد اوست بر جامه و جان حاکم و بر شخص و بدن من چو بگذاشته ام مصلحتِ خویش بدو خواه گو توبه ی من بشکن و خواهی مشکن نیک و بد پیشِ من و توست و گرنه زان جا هرچه آید همه محمود بود جمله حسن وقت پوشیدن رازست نزاری خاموش پرده ی مصلحت از رویِ طبق بر مفکن مگر این واقعه در خواب توان دید ار نه توی نه ای مردِ مقامات چنین، لاف نزن حکیم نزاری قهستانی