حزین لاهیجی
صفیر دل
بخش ۳۰ - اشارت به کلام هدایت نظام عارف عالی مقام که گفت: کن بالخیر موصوفاً لا للخیر وصافاً: نشستیم با هم به خاک یمن
قلم
چینش
وسط چین
راست چین
چپ چین
قلم
ایران سنس
نستعلیق
وزیر
نازنین
تیتر
گلدان
گل
دست نویس
شکسته
مروارید
نیریزی
ثلث
Tahoma
رنگ
اندازه
ارتفاع
سایه
رنگ
تیرگی
وضوح
افقی
عمودی
زمینه
نسبت
1:1
9:16
رنگ
تصاویر پیش فرض
اندازه
متناسب شود
برش داده شود
وضوح
حذف تصویر زمینه
حاشیه
اندازه
رنگ
گردی گوشه
متن
دانلود
می توانید متن را اصلاح نمایید:
نشستیم با هم به خاک یمن من و عارفی چون اویس قرن سخن راندم از سیرت رهروان زبانم روان بود و طبعم جوان مقامات مردان بیان کردمی حکایات صاحبدلان کردمی دل از الفت دل توانا شود زبان گوش چون یافت، گویا شود دهد مستمع نطق را قوتی ازو یافتم در سخن قدرتی مرا دل چو دریای پرجوش بود گهرسنج دیرینه خاموش بود چو بزم سخن گویی آراستم ادا کردم آن را که می خواستم شنید آنچه گفتم به سمع قبول نشد از فزون گویی من ملول پس آنگه در تربیت بازکرد دلم مخزن گوهر راز کرد که وصّافی خیر چندان هنر نباشد به میزان بالغ نظر اگر می توانی درین کهنه دیر بران شو، که موصوف باشی به خیز چو دیدند کاین غافلان خفته اند به ناچار، گویندگان گفته اند نباشد اگر مدعا انتباه خموشی ثواب است و گفتن گناه حزین لاهیجی