حکیم سبزواری
غزلیات
شمارهٔ ۴۷: آن شاه که گاهی نظری سوی گدا داشت
قلم
چینش
وسط چین
راست چین
چپ چین
قلم
ایران سنس
نستعلیق
وزیر
نازنین
تیتر
گلدان
گل
دست نویس
شکسته
مروارید
نیریزی
ثلث
Tahoma
رنگ
اندازه
ارتفاع
سایه
رنگ
تیرگی
وضوح
افقی
عمودی
زمینه
نسبت
1:1
9:16
رنگ
تصاویر پیش فرض
اندازه
متناسب شود
برش داده شود
وضوح
حذف تصویر زمینه
حاشیه
اندازه
رنگ
گردی گوشه
متن
دانلود
می توانید متن را اصلاح نمایید:
آن شاه که گاهی نظری سوی گدا داشت یارب ز سرم سایهٔ لطفش ز چه وا داشت زان روز طرب یاد که از غنچه دهانی پیغام بدل سوختهٔ باد صبا داشت آراست چو فرّاش قضا بزم تنعّم از خوان طرب خون جگر قسمت ما داشت روزی که زدندی همگی ساغر عشرت ساقی ازل بهرهٔ ما جام بلا داشت یکجا غم یاران وز یکسو غم دوران ای بخت ندانم سر شوریده چها داشت بی پا وسرانت همه سرخیل جهانند عشق تو همانا اثر بال هما داشت یاقوت سرشکم برهت خون شده دل بود تازه زندت آب همین دیده به جا داشت چون نیستمی در خور دیدار تو ای کاش ره بود به آنم که رهی سوی شما داشت هر تیر نگه جسته ز شست تو نشسته در دل مگر آن خاصیت تیر قضا داشت راندی ز در خویش چو اسرار حزین را میرفت و بحسرت نگهی سوی قفا داشت حکیم سبزواری