غزل شمارهٔ ۲۶۰۹: ای به اوج قدس فرش آستان انداخته

متن دانلود

می توانید متن را اصلاح نمایید:

ای به اوج قدس فرش آستان انداخته
سجده در بارت زمین بر آسمان انداخته

هرکجا پایی به راهت برده عجز لغزشی
بر سپهر ناز طرح  کهکشان انداخته

شمع خلوتگاه یکتایی به فانوس خیال
کرده مژگان باز و آتش در جهان انداخته

دستگاه حیرتت در چارسوی آگهی
جنس هر آیینه بیرون دکان انداخته

ای بسا فطرت که در پرواز اوج عزتت
جسته زین  نه بیضه بر در آشیان انداخته

هرکسی اینجا به رنگی خاک برسرمی کند
آبروی فکر در جوی بیان انداخته

حیرت بی دست و پایان طلب امروز نیست
موج  گوهر بحرها را برکران انداخته

در بساطی کز هجوم بی دماغیهای ناز
یکصدا صد کوه در پای فغان انداخته

چون سحر خلقی جنون  کرده  ست و  از خود می رو د
بر نفس بار دو عالم  کاروان انداخته

تا کری  گیرد ره شور محیط  گیرودار
قطره آبی حلقه در گوش شهان انداخته

تا نچیند ازگل و خار تعین انفعال
انس بویی در دماغ بیدلان انداخته

صنعت عشقست  کز آیینه  سازیهای شوق
کرده دل را آب و تشویشی در آن انداخته

خواب و بیداری  که جز بست و گشاد چشم نیست
راه هستی تا عدم شب در میان انداخته

چرخ را سرگشتهٔ ذوق طلب فهمیده ایم
غافلیم از مقصد خاک عنان انداخته

عالم یکتاست اینجا معرفت در کار نیست
خودسریها فهم ما را درگمان انداخته

سعی فطرت نارسا و عرصهٔ تحقیق تنگ
درکمان جویید تیر بر نشان انداخته

با پری جزغیرت ناموس مینا هیچ نیست
آگهی بر مغز بار استخوان انداخته

تا نمی سوزیم بیدل پرفشانیها بجاست
مشرب پروانه ایم آتش به جان انداخته

بیدل دهلوی