بیدل دهلوی
غزلیات
غزل شمارهٔ ۲۲۲۷: غبار عجز پروازی مقیم دامن خویشم
قلم
چینش
وسط چین
راست چین
چپ چین
قلم
ایران سنس
نستعلیق
وزیر
نازنین
تیتر
گلدان
گل
دست نویس
شکسته
مروارید
نیریزی
ثلث
Tahoma
رنگ
اندازه
ارتفاع
سایه
رنگ
تیرگی
وضوح
افقی
عمودی
زمینه
نسبت
1:1
9:16
رنگ
تصاویر پیش فرض
اندازه
متناسب شود
برش داده شود
وضوح
حذف تصویر زمینه
حاشیه
اندازه
رنگ
گردی گوشه
متن
دانلود
می توانید متن را اصلاح نمایید:
غبار عجز پروازی مقیم دامن خویشم شکست خویش چون موج است هم بر گردن خویشم درین مزرع که جز بیحاصلی تخمی نمی بندد نمی دانم هجوم آفتم یا خرمن خویشم سراغ رنگ هستی در طلسم خود نمی یابم درین محفل چو شمع کشته داغ رفتن خویشم شبستان دارد از پرواز رنگ شمع طاووسم بهار این بساطم کز خزان گلشن خویشم چو رنگ گل به شاخ برگ تحقیقم که می پیچد که من صد پیرهن عریانتر از پیراهن خویشم درتن وادی ندارد عافیت گرد « اناالعشقی ». اگر آتش زنم در خویش نخل ایمن خویشم چو مژگانم ز وضع خویش باید سرنگون بودن بضاعت هیچ و من مغرور دست افشاندن خویشم چه مقدار آب گردد صبح تا شبنم به عرض آید به این عجز نفس حیران مضمون بستن خویشم چو شمع از ضعف آغوش وداعم در قفس دارد شکست رنگ بر هم چیدهٔ پیراهن خویشم تظلم هرزه تازی داشت در صحرای نومیدی ضعیفی داد آخر یاد دست و دامن خویشم جهان را صید حیرت کرد جوش ناله ام بیدل همه زنجیرم اما در نقاب شیون خویشم بیدل دهلوی