بیدل دهلوی
غزلیات
غزل شمارهٔ ۲۱۹۱: نفس را بعد ازین در سوختن افسانه میسازم
قلم
چینش
وسط چین
راست چین
چپ چین
قلم
ایران سنس
نستعلیق
وزیر
نازنین
تیتر
گلدان
گل
دست نویس
شکسته
مروارید
نیریزی
ثلث
Tahoma
رنگ
اندازه
ارتفاع
سایه
رنگ
تیرگی
وضوح
افقی
عمودی
زمینه
نسبت
1:1
9:16
رنگ
تصاویر پیش فرض
اندازه
متناسب شود
برش داده شود
وضوح
حذف تصویر زمینه
حاشیه
اندازه
رنگ
گردی گوشه
متن
دانلود
می توانید متن را اصلاح نمایید:
نفس را بعد ازین در سوختن افسانه می سازم چراغی روشن از خاکستر پروانه می سازم به فکر گوهر افتاده ست موج بیقرار من کلید شوق از آرام بی دندانه می سازم خیال مصرع یکتایی اش بی پرده می گردد به مضمونی که خود را معنی بیگانه می سازم نی ام آیینه اما در خیالش صنعتی دارم که تا نقش تحیر می کشم بتخانه می سازم سرا پا خار خارم سینه چاک طرهٔ یارم به جسمم استخوان تا صبح گردد شانه می سازم محبت در عدم بی نشئه نپسندد غبارم را همان گرد سرت می گردم و پیمانه می سازم رم لیلی نگاهان گرد تعمیر جنون دارد چو وحشت در سواد چشم آهو خانه می سازم عقوبتها گوارا کرد بر من بی پر و بالی قفس چندان که تنگی می نماید دانه می سازم دما غ طاقتی کو تا توان گامی ز خود رفتن سرشکی ناتوانم لغزشی مستانه می سازم سر و برگ تسلی دیده ام وضع عبارت را برای یکمژه خواب اینقدر افسانه می سازم به کام عشرتم گر واگذاری حاصل امکان دو عالم می دهم برباد و یک دیوانه می سازم مبادا بیدل آن گنجی که می گویند من باشم مرا هم روزگاری شد که با وبرانه می سازم بیدل دهلوی