غزل شمارهٔ ۲۱۰۳: شباب رفت و من از یأس مبتلا ماندم

متن دانلود

می توانید متن را اصلاح نمایید:

شباب رفت و من از یأس مبتلا ماندم
به دام حلقهٔ مار از قد دو تا ماندم

گذشت یار و من از هر چه بود واماندم
پی اش نرفتم و از خویش هم جدا ماندم

دلیل عجز همین خیر و باد طاقت داشت
رفیق آبله پایان نقش پا ماندم

نبست محملم امداد همنوایی کس
ز بار دل به ته  کوه چون صدا ماندم

هزار قافله بار امید داشت  خیال
عیان نشد که  گذشتم ز خویش یا ماندم

جبین شام اجابت نمی به رشحه نداد
قدح پرست هوا چون  کف دعا ماندم

به وسع دامن همت  کسی چه ناز کند
جهان غنی شد و من همچنان گدا ماندم

گذشت خلقی ازین دشت بی نیاز امید
من از فسانهٔ کوثر به کربلا ماندم

ز خوان بی نمک آرزو درین محفل
به غیر عشوه چه خوردم  کز اشتها ماندم

چو شبنم آینه ام یک عرق جلا نگرفت
به طاق پردهٔ ناموسی هوا ماندم

شکست بال ز آوارگی پناهم بود
نفس به موج  گهر دادم از شنا ماندم

تمیز هستی از اندیشهٔ خودم واداشت
گرفتم آینه و محو آن لقا ماندم

ز هیچ قافله گردم سری برون نکشید
به حیرتم من بی  دست و پا کجا ماندم

به دست سوده مگرکار خود تمام کنم
که رفت نوبت و بیرون آسیا ماندم

تو گرم باش به شبگیر وهم و ظن بیدل
که من چو شمع ز خود رفته رفته واماندم

بیدل دهلوی