بیدل دهلوی
غزلیات
غزل شمارهٔ ۲۰۸۴: بیخودی کردم ز حسن بی حجارش سر زدم
قلم
چینش
وسط چین
راست چین
چپ چین
قلم
ایران سنس
نستعلیق
وزیر
نازنین
تیتر
گلدان
گل
دست نویس
شکسته
مروارید
نیریزی
ثلث
Tahoma
رنگ
اندازه
ارتفاع
سایه
رنگ
تیرگی
وضوح
افقی
عمودی
زمینه
نسبت
1:1
9:16
رنگ
تصاویر پیش فرض
اندازه
متناسب شود
برش داده شود
وضوح
حذف تصویر زمینه
حاشیه
اندازه
رنگ
گردی گوشه
متن
دانلود
می توانید متن را اصلاح نمایید:
بیخودی کردم ز حسن بی حجارش سر زدم از میان برداشتم خود را نقابی بر زدم وحشتم اسباب امکان را به خاکستر نشاند چون گل از پرواز رنگ آتش به بال و پر زدم سینه لبریز خراش زخم ناخن ساختم همچو بحر آخر به موج این صفحه را مسطر زدم غافل از معنی جهانی بر عبارت ناز داشت من هم از نامحرمی بانگی برون در زدم چون هلال از مستی و مخموری عیشم مپرس از هوس خمیازه ای گل کردم و ساغر زدم زندگی مخموری رطل گرانی می کشد سنگی از لوح مزار خود کنون بر سر زدم زین شهادتگاه کز بیتابی بسمل پر است عافیت می خواست غفلت بر دم خنجر زدم شور این افسانه سازان درد سر بسیار داشت با تغافل ساختم حرفی به گوش کر زدم اعتبار هستی ام این بس که در چشم تمیز خیمه ای چون سایه از نقش قدم برتر زدم پن تماشاخانهٔ حیرت رهایی مشکلست چون مژه بیدل عبث دامان وحشت برزدم بیدل دهلوی