بیدل دهلوی
غزلیات
غزل شمارهٔ ۲۰۵۸: عبث خود را چو آتش تهمت آلود غضب کردم
قلم
چینش
وسط چین
راست چین
چپ چین
قلم
ایران سنس
نستعلیق
وزیر
نازنین
تیتر
گلدان
گل
دست نویس
شکسته
مروارید
نیریزی
ثلث
Tahoma
رنگ
اندازه
ارتفاع
سایه
رنگ
تیرگی
وضوح
افقی
عمودی
زمینه
نسبت
1:1
9:16
رنگ
تصاویر پیش فرض
اندازه
متناسب شود
برش داده شود
وضوح
حذف تصویر زمینه
حاشیه
اندازه
رنگ
گردی گوشه
متن
دانلود
می توانید متن را اصلاح نمایید:
عبث خود را چو آتش تهمت آلود غضب کردم به هر خاشاک چندان گرم جوشیدم که تب کردم چو آن طفلی که رقص بسملش در اهتزاز آرد نفسها را پر افشان یافتم ناز طرب کردم به داغ صد کلف واسوختم از خامی همت چو ماه از خانهٔ خورشید اگر آتش طلب کردم مخواه از موج گوهر جرآت توفان شکاریها کمند نارسایی داشتم صید ادب کردم ز حسن بی نشان تا وانمایم رنگ تمثالی در حیرت زدم آیینه داری را سبب کردم به مستان می نوشتم بیخودی تمهید مکتوبی مدادش را دوات از سایهٔ برگ عنب کردم چوشمع از خلوت و محفل شدم مرهون داغ دل ز چندین دفتر آخر نقطه ای را منتخب کردم چو گردون هر چه جوشید از غبارم جوهر دل شد به این یک شیشه خلقی را دکاندار حلب کردم به مشق عافیت ر اهی دگر نگشود این دریا همین چون موج گوهر گردنی را بی عصب کردم نرفت از طینتم شغل تمنای زمین بوسش چو ماه نو جبین گر سوده شد ایجاد لب کردم ندامت داشت بیدل معنی موهوم فهمیدن به تحقیق نفس روز هزار آیینه شب کردم بیدل دهلوی