غزل شمارهٔ ۱۹۱۴: کعبهٔ دل‌گر چه دارد تنگ ارکانش ز سنگ

متن دانلود

می توانید متن را اصلاح نمایید:

کعبهٔ دل گر چه دارد تنگ ارکانش ز سنگ
می دهد تمکین نشانی در بیابانش ز سنگ

محو دیدار ترا از آفت دوران چه باک
کم نمی باشد حصار چشم حیرانش ز سنگ

عشرت مجنون چه موقوفست بر اطفال شهر
دشت هم از کوه پر کرده ست دامانش ز سنگ

حسن محجوبی که هست از کعبه و دیرش نقاب
عاشقان چون شعله می بینند عریانش ز سنگ

آسمان مشکل  گره از دانهٔ ما واکند
گرهمه چون آسیا ریزند دندانش ز سنگ

اعتباراست اینکه ما را دشمن ما می کند.
سنگ اگر مینا نگردد نیست نقصانش ز سنگ

سختی ایام در خورد قبول طبع کیست
چون فلاخن رد کند هر کس برد نانش ز سنگ

حسن  کز جوش نزاکت یک قلم رنگست و بس
بوالفضولی چند می خواهند پیمانش ز سنگ

سر به رسوایی کشد ناچار چون نقش نگین
گر همه مجنون ما باشدگریبانش ز سنگ

یک شرر بیطاقتی هر جا پر افشاند ز دل
نیست ممکن  گر ببندی راه جولانش ز سنگ

مزرع دیوانهٔ ما بسکه آفت پرور است
آبیارش موج زنجیر است و بارانش ز سنگ

نیست آسان ره به کهسار ملامت بردنت
دانه می چینند همچون کبک ، مرغانش ز سنگ

تا ز غفلت نشکنی دل گوشه گیر جیب توست
شیشه را در سنگ می دارند پنهانش ز سنگ

آتشی بسیار دارد بیدل این کهسار وهم
بر دل افسرده ریزد کاش توفانش ز سنگ

بیدل دهلوی