بیدل دهلوی
غزلیات
غزل شمارهٔ ۱۸۰۶: مرغی که پر افشاند به گلزار خیالش
قلم
چینش
وسط چین
راست چین
چپ چین
قلم
ایران سنس
نستعلیق
وزیر
نازنین
تیتر
گلدان
گل
دست نویس
شکسته
مروارید
نیریزی
ثلث
Tahoma
رنگ
اندازه
ارتفاع
سایه
رنگ
تیرگی
وضوح
افقی
عمودی
زمینه
نسبت
1:1
9:16
رنگ
تصاویر پیش فرض
اندازه
متناسب شود
برش داده شود
وضوح
حذف تصویر زمینه
حاشیه
اندازه
رنگ
گردی گوشه
متن
دانلود
می توانید متن را اصلاح نمایید:
مرغی که پر افشاند به گلزار خیالش پرواز سپردند به مقراض دو بالش سرگشتگی ذره ز خورشید عیان است ای غافل حالم نظری کن به جمالش در غنچهٔ دل رنگ بهار هوسی هست ترسم که شکستن ندهد عرض کمالش چون لاله به حسنی نرسد آینهٔ دل تا داغ خیالت نشود زینت خالش زین گونه که هر لحظه جمال تو به رنگیست آیینهٔ ما چند دهد عرض مثالش هرذره که آید به نظر برق رم ماست عالم همه دشتی ست که ماییم غزالش از الفت دل نیست نفس را سر پرواز این موج حبابی ست گره در پر و بالش محمل صفت اظهار قماشی که تو داری خوابی ست که تعبیر نمایی به خیالش هر چند برون جستن از این باغ محالست دامن به هوا می شکند سعی نهالش از عاجزی بیدل بیچاره چه پرسی نقش قدمت بس بود آیینهٔ حالش بیدل دهلوی