بیدل دهلوی
غزلیات
غزل شمارهٔ ۵۰۹: دلم چو غنچه در آغوش عافیت تنگ است
قلم
چینش
وسط چین
راست چین
چپ چین
قلم
ایران سنس
نستعلیق
وزیر
نازنین
تیتر
گلدان
گل
دست نویس
شکسته
مروارید
نیریزی
ثلث
Tahoma
رنگ
اندازه
ارتفاع
سایه
رنگ
تیرگی
وضوح
افقی
عمودی
زمینه
نسبت
1:1
9:16
رنگ
تصاویر پیش فرض
اندازه
متناسب شود
برش داده شود
وضوح
حذف تصویر زمینه
حاشیه
اندازه
رنگ
گردی گوشه
متن
دانلود
می توانید متن را اصلاح نمایید:
دلم چو غنچه در آغوش عافیت تنگ است ز خواب ناز سرم چون گهر ته سنگ است نمی توان طرف خوب و زشت عالم بود خوشا طبیعت آیینه ای که در زنگ است به هستی از اثر نیستی مشو غافل بهار حادثه یکسر شکستن رنگ است اگر تو پای به دامن کشیده ای خوش باش که غنچه را نفس آرمیده در چنگ است به این دو روزه ، نمودی که در جهان داربم نشان ما عرق شرم و نام من ننگ است ز غنچه خسبی اوراق گل توان دانست که جای خواب فراغت درین چمن تنگ است بهار کرد خطت مفت جلوه ، شوخی ناز طراوت رگ گل دام عشرت رنگ است به وادیی که تحیر دلیل مقصد ماست ز اشک تا به چکیدن هزار فرسنگ است نزاکت خط شوخ تو در نظر داربم به چشم ما رگ گل یک قلم رگ سنگ است چو گفتگو به میان آمد آشتی برخاست میان کام و زبان نیز در سخن جنگ است غبار الفت اسباب دام غفلت ماست تصور مژه بر صافی نگه زنگ است زحرف زهد به میخانه دم مزن بیدل که تار سبحه درین بزم خارج آهنگ است بیدل دهلوی