بیدل دهلوی
غزلیات
غزل شمارهٔ ۱۴۲: بهگلشنیکه دهم عرض شوخی او را
قلم
چینش
وسط چین
راست چین
چپ چین
قلم
ایران سنس
نستعلیق
وزیر
نازنین
تیتر
گلدان
گل
دست نویس
شکسته
مروارید
نیریزی
ثلث
Tahoma
رنگ
اندازه
ارتفاع
سایه
رنگ
تیرگی
وضوح
افقی
عمودی
زمینه
نسبت
1:1
9:16
رنگ
تصاویر پیش فرض
اندازه
متناسب شود
برش داده شود
وضوح
حذف تصویر زمینه
حاشیه
اندازه
رنگ
گردی گوشه
متن
دانلود
می توانید متن را اصلاح نمایید:
به گلشنی که دهم عرض شوخی او را تحیرآینهٔ رنگ می کند بو را خموش گشتم و اسرار عشق پنهان نیست کسی چه چاره کند حیرت سخنگو را سربریده هم اینجا چوشمع بیخواب است مگر به بالش داغی نهیم پهلو را ندانم از اثرکوشش کدام دل است که می کشند به پابوس یارگیسو را چه ممکن است نگرددکباب حیرانی نموده اند به آیینه جلوة او را به سینه تا نفسی هست ، مشق حسرت کن امل به رنگ کشیده ست خامهٔ مو را غبار آینه گشتی ، غبار دل مپسند مکن به زشتی روجمع، زشتی خورا اگر به خوان فلک فیض نعمتی می بود نمی نمود هلال استخوان پهلو را دمی به یاد خیال تو سر فرو بردم به آفتاب رساندم دماغ زانو را گرفته است سویدا سواد دل بیدل تصرفی ست درین دشت چشم آهو را بیدل دهلوی