اوحدی مراغه ای
غزلیات
غزل شماره ۴۷۶: اگر به مجلس قاضی نمودهاند که: مستم
قلم
چینش
وسط چین
راست چین
چپ چین
قلم
ایران سنس
نستعلیق
وزیر
نازنین
تیتر
گلدان
گل
دست نویس
شکسته
مروارید
نیریزی
ثلث
Tahoma
رنگ
اندازه
ارتفاع
سایه
رنگ
تیرگی
وضوح
افقی
عمودی
زمینه
نسبت
1:1
9:16
رنگ
تصاویر پیش فرض
اندازه
متناسب شود
برش داده شود
وضوح
حذف تصویر زمینه
حاشیه
اندازه
رنگ
گردی گوشه
متن
دانلود
می توانید متن را اصلاح نمایید:
اگر به مجلس قاضی نموده اند که: مستم مرا ازان چه تفاوت؟ که رند بودم و هستم مرا چه سود ملامت؟ به یاد بادهٔ روشن که پند کس ننیوشم کنون که توبه شکستم اگر چه گوشه گرفتم ز خلق و روی نهفتم گمان مبر که ز دام تو شوخ دیده برستم گمان مبر که بدوزم نظر ز روی تو هرگز که من چو صنع ببینم خدای را بپرستم شکایت تو به دیوار می کنم به ضرورت چو اعتماد ندارم که: قاصدی بفرستم دلم تعلق اگر با دهان تنگ تو دارد روا بود که بگویم که: دل به هیچ ببستم دل ببردی و جانم در اوفتاد به آتش کناره کردی و من در میان خاک نشستم هزار بار دلم را شکسته ای به جفاها که هیچ بار نگفتی: دل که بود؟ که خستم چو محتسب پی رندان رود ز بهر ملامت مکن حمایت من پیش او، که صوفی و مستم ستمگرا، چه بر آید ز دست من که نبردی؟ قرار و صبر و دل و دین و هر چه بود به دستم به اوحدی دل من پای بند بود همیشه ترا بدیدم و از بند او تمام برستم اوحدی مراغه ای