اوحدی مراغه ای
غزلیات
غزل شماره ۴۲۳: عشرت بهار کن، که شود روزگار خوش
قلم
چینش
وسط چین
راست چین
چپ چین
قلم
ایران سنس
نستعلیق
وزیر
نازنین
تیتر
گلدان
گل
دست نویس
شکسته
مروارید
نیریزی
ثلث
Tahoma
رنگ
اندازه
ارتفاع
سایه
رنگ
تیرگی
وضوح
افقی
عمودی
زمینه
نسبت
1:1
9:16
رنگ
تصاویر پیش فرض
اندازه
متناسب شود
برش داده شود
وضوح
حذف تصویر زمینه
حاشیه
اندازه
رنگ
گردی گوشه
متن
دانلود
می توانید متن را اصلاح نمایید:
عشرت بهار کن، که شود روزگار خوش می در بهار خور، که بود بی غبار و غش گفتی: به روز شش همه گیتی تمام شد می به، که او تمام نشد جز به ماه شش بر خیز و زین قیاس دو شش ساله ای ببین کز حسن او کند دل ماه دو هفته غش دست ار به وصل موی میانی رسد به روز اندر میانش آر و شب اندر کنار کش زان پیش کت کشد لحد گور در کنار خالی نباید از تن خوبان کنار و کش اینجا که نقل بوسه بود زان دهان و لب دندان کس به میوه نیالاید و نمش چون دستگاه و مکنت آن هست می بنوش با مطربان فاخر و با شاهدان کش کز روی همچو ماه و جبینی چو مشتری جام آفتاب رخ شود و باده زهره وش ور نیست دسترس، سر دستار پاره کن دستار رند میکده را گو: مدار فش ریزنده کرد جنبش باد مسیح دم برگ گل از درخت چو موسی به چوب هش وقت سحر ز شاخ چمن گل چو بشکفد گویی به سحر ماه بر آمد ز چاه کش مانند آنکه بر رخ زیبا عرق چکد بر روی سرخ لاله ز شبنم فتاده رش آشفته ایم و دلشده، یا مطرب «السماع» آتش دلیم و غمزده، یا ساقی، «العطش» می صیقلیست در کف رندان که میبرد از سینه ها کدورت و از دیده ها غمش صوفی، بیا و در می صافی نگاه کن ور جام اوحدی نخوری، قطره ای بچش بر طور بزم ما دل و جانها ببین بلاش وز برق نور باده بهم بر فتاده بش اوحدی مراغه ای