اوحدی مراغه ای
غزلیات
غزل شماره ۳۰۶: نگار من به یکی لحظه صد بهانه کند
قلم
چینش
وسط چین
راست چین
چپ چین
قلم
ایران سنس
نستعلیق
وزیر
نازنین
تیتر
گلدان
گل
دست نویس
شکسته
مروارید
نیریزی
ثلث
Tahoma
رنگ
اندازه
ارتفاع
سایه
رنگ
تیرگی
وضوح
افقی
عمودی
زمینه
نسبت
1:1
9:16
رنگ
تصاویر پیش فرض
اندازه
متناسب شود
برش داده شود
وضوح
حذف تصویر زمینه
حاشیه
اندازه
رنگ
گردی گوشه
متن
دانلود
می توانید متن را اصلاح نمایید:
نگار من به یکی لحظه صد بهانه کند وگر به جان طلبم بوسه ای رهانه کند به سنگ خویش بریزد ز طره عنبر و مشک هر آنگهی که سر زلف را به شانه کند ز چشم من پس ازین گر چنین رود سیلاب درین دیار کسی را مهل که خانه کند به وقت مرگ وصیت کنم رفیقی را که گور من هم از آن خاک آستانه کند به زلف او دلم از بهر خال شد بسته که مرغ میل به دام از برای دانه کند زمانه مایهٔ بیداد بود و طرهٔ او بدان رسید که بیداد بر زمانه کند به شیوه گوشهٔ چشمش چو ناوک اندازد ز گوشهٔ جگر اوحدی نشانه کند اوحدی مراغه ای