عطار نیشابوری
غزلیات
غزل شماره ۳۸۵: میی درده که در ده نیست هشیار
قلم
چینش
وسط چین
راست چین
چپ چین
قلم
ایران سنس
نستعلیق
وزیر
نازنین
تیتر
گلدان
گل
دست نویس
شکسته
مروارید
نیریزی
ثلث
Tahoma
رنگ
اندازه
ارتفاع
سایه
رنگ
تیرگی
وضوح
افقی
عمودی
زمینه
نسبت
1:1
9:16
رنگ
تصاویر پیش فرض
اندازه
متناسب شود
برش داده شود
وضوح
حذف تصویر زمینه
حاشیه
اندازه
رنگ
گردی گوشه
متن
دانلود
می توانید متن را اصلاح نمایید:
میی درده که در ده نیست هشیار چه خفتی عمر شد برخیز و هشدار ز نام و ننگ بگریز و چو مردان ز دردی کوزه ای بستان ز خمار چو مست عشق گشتی کوزه در دست قلندروار بیرون شو به بازار لباس خواجگی از بر بیفکن به میخانه فرو انداز دستار برآور نعره ای مستانه از جان تهی کن سر ز باد عجب و پندار ز روی خویشتن بت بر زمین زن ز زیر خرقه بیرون آر زنار چو خلقانت بدانند و برانند تو فارغ گردی از خلقان به یکبار چنان فارغ شوی از خلق عالم که یکسانت بود اقرار و انکار نماند در همه عالم به یک جو نه کس را نه تو را نزد تو مقدار چو ببریدی ز خویش و خلق کلی همی بر جانت افتد پرتو یار تو هر دم در خروش آیی که احسنت زهی یار و زهی کار و زهی بار چو در وادی عشقت راه دادند در آن وادی به سر می رو قلم وار زمانی نعره زن از وصل جانان زمانی رقص کن از فهم اسرار اگر تو راه جویی نیک بندیش که راه عشق ظاهر کرد عطار عطار نیشابوری