رضیالدین آرتیمانی
غزل ها
غزل شماره ۳۶: مگر شور عشقت ز طغیان نشیند
قلم
چینش
وسط چین
راست چین
چپ چین
قلم
ایران سنس
نستعلیق
وزیر
نازنین
تیتر
گلدان
گل
دست نویس
شکسته
مروارید
نیریزی
ثلث
Tahoma
رنگ
اندازه
ارتفاع
سایه
رنگ
تیرگی
وضوح
افقی
عمودی
زمینه
نسبت
1:1
9:16
رنگ
تصاویر پیش فرض
اندازه
متناسب شود
برش داده شود
وضوح
حذف تصویر زمینه
حاشیه
اندازه
رنگ
گردی گوشه
متن
دانلود
می توانید متن را اصلاح نمایید:
مگر شور عشقت ز طغیان نشیند که بحر سرشکم ز طوفان نشیند مگر بر کنار است زان روی زلفش که پیوسته چون من پریشان نشیند عجب بادهٔ خوشگواریست عشقت که در خوان گبر و مسلمان نشیند نشسته است ذوق لبت در مذاقم چو گنجی که در کنج ویران نشیند نشسته بر آن روی زلف سیاهش چو کفری که بالای ایمان نشیند اجل گشته آنرا که در خوابش آئی سراسیمه خیزد پریشان نشیند هر آنکو فکندم جدا از عزیزان الهی به مرگ عزیزان نشیند قبای سلامت به آن رند بخشند که از هستی خویش عریان نشیند رضی شد پریشان آن زلف یا رب پریشان کننده پریشان نشیند رضیالدین آرتیمانی