مولانا بلخی
غزلیات مولانا - حرف ه ، ی
غزل شمارهٔ ۲۹۴۰: چون زخمه رجا را بر تار میکشانی
قلم
چینش
وسط چین
راست چین
چپ چین
قلم
ایران سنس
نستعلیق
وزیر
نازنین
تیتر
گلدان
گل
دست نویس
شکسته
مروارید
نیریزی
ثلث
Tahoma
رنگ
اندازه
ارتفاع
سایه
رنگ
تیرگی
وضوح
افقی
عمودی
زمینه
نسبت
1:1
9:16
رنگ
تصاویر پیش فرض
اندازه
متناسب شود
برش داده شود
وضوح
حذف تصویر زمینه
حاشیه
اندازه
رنگ
گردی گوشه
متن
دانلود
می توانید متن را اصلاح نمایید:
چون زخمه رجا را بر تار می کشانی کاهل روان ره را در کار می کشانی ای عشق چون درآیی در لطف و دلربایی دامان جان بگیری تا یار می کشانی ایمن کنی تو جان را کوری رهزنان را دزدان نقد دل را بر دار می کشانی سوداییان جان را از خود دهی مفرح صفراییان زر را بس زار می کشانی مهجور خارکش را گلزار می نمایی گلروی خارخو را در خار می کشانی موسی خاک رو را بر بحر می نشانی فرعون بوش جو را در عار می کشانی موسی عصا بگیرد تا یار خویش سازد ماری کنی عصا را چون مار می کشانی چون مار را بگیرد یابد عصای خود را این نعل بازگونه هموار می کشانی آن کو در آتش افتد راهش دهی به آبی و آن کو در آب آید در نار می کشانی ای دل چه خوش ز پرده سرمست و باده خورده سر را برهنه کرده دستار می کشانی ما را مده به غیری تا سوی خود کشاند ما را تو کش ازیرا شهوار می کشانی تا یار زنده باشد کوهی کنی تو سدش چون در غمش بکشتی در غار می کشانی خاموش و درکش این سر خوش خامشانه می خور زیرا که چون خموشی اسرار می کشانی مولانا بلخی