غزل شمارهٔ ۲۴۳۰: ای آن که بر اسب بقا از دیر فانی می‌روی

متن دانلود

می توانید متن را اصلاح نمایید:

ای آن که بر اسب بقا از دیر فانی می روی
دانا و بینای رهی آن سو که دانی می روی

بی همره جسم و عرض بی دام و دانه و بی غرض
از تلخکامی می رهی در کامرانی می روی

نی همچو عقل دانه چین نی همچو نفس پر ز کین
نی روح حیوان زمین تو جان جانی می روی

ای چون فلک دربافته ای همچو مه درتافته
از ره نشانی یافته در بی نشانی می روی

ای غرقه سودای او ای بیخود از صهبای او
از مدرسه اسمای او اندر معانی می روی

ای خوی تو چون آب جو داده زمین را رنگ و بو
تا کس نپندارد که تو بی ارمغانی می روی

کو سایه منصور حق تا فاش فرماید سبق
کز مستعینی می رهی در مستعانی می روی

شب کاروان ها زین جهان بر می رود تا آسمان
تو خود به تنهایی خود صد کاروانی می روی

ای آفتاب آن جهان در ذره ای چونی نهان
وی پادشاه شه نشان در پاسبانی می روی

ای بس طلسمات عجب بستی برون از روز و شب
تا چشم پندارد که تو اندر مکانی می روی

ای لطف غیبی چند تو شکل بهاری می شوی
وی عدل مطلق چند تو اندر خزانی می روی

آخر برون آ زین صور چادر برون افکن ز سر
تا چند در رنگ بشر در گله بانی می روی

ای ظاهر و پنهان چو جان وی چاکر و سلطان چو جان
کی بینمت پنهان چو جان در بی زبانی می روی

مولانا بلخی