غزل شمارهٔ ۲۱۷۶: آن دلبر عیار جگرخواره ما کو

متن دانلود

می توانید متن را اصلاح نمایید:

آن دلبر عیار جگرخواره ما کو
آن خسرو شیرین شکرپاره ما کو

بی صورت او مجلس ما را نمکی نیست
آن پرنمک و پرفن و عیاره ما کو

باریک شده ست از غم او ماه فلک نیز
آن زهره بابهره سیاره ما کو

پربسته چو هاروتم و لب تشنه چو ماروت
آن رشک چه بابل سحاره ما کو

موسی که در این خشک بیابان به عصایی
صد چشمه روان کرد از این خاره ما کو

زین پنج حسن ظاهر و زین پنج حسن سر
ده چشمه گشاینده در این قاره ما کو

از فرقت آن دلبر دردی است در این دل
آن داروی درد دل و آن چاره ما کو

استاره روز او است چو بر می ندمد صبح
گویم که بدم گوید کاستاره ما کو

اندر ظلمات است خضر در طلب آب
کان عین حیات خوش فواره ما کو

جان همچو مسیحی است به گهواره قالب
آن مریم بندنده گهواره ما کو

آن عشق پر از صورت بی صورت عالم
هم دوز ز ما هم زه قواره ما کو

هر کنج یکی پرغم مخمور نشسته ست
کان ساقی دریادل خماره ما کو

آن زنده کن این در و دیوار بدن کو
و آن رونق سقف و در و درساره ما کو

لوامه و اماره بجنگند شب و روز
جنگ افکن لوامه و اماره ما کو

ما مشت گلی در کف قدرت متقلب
از غفلت خود گفته که گل کاره ما کو

شمس الحق تبریز کجا رفت و کجا نیست
و اندر پی او آن دل آواره ما کو

مولانا بلخی