غزل شمارهٔ ۲۱۶۰: ندیدم در جهان کس را که تا سر پر نبوده‌ست او

متن دانلود

می توانید متن را اصلاح نمایید:

ندیدم در جهان کس را که تا سر پر نبوده ست او
همه جوشان و پرآتش کمین اندر بهانه جو

همه از عشق بررسته جگرها خسته لب بسته
ولی در گلشن جانشان شقایق های تو بر تو

حقایق های نیک و بد به شیر خفته می ماند
که عالم را زند برهم چو دستی برنهی بر او

بسی خورشید افلاکی نهان در جسم هر خاکی
بسی شیران غرنده نهان در صورت آهو

به مثل خلقت مردم نزاد از خاک و از انجم
وگر چه زاد بس نادر از این داماد و کدبانو

ضمیرت بس محل دارد قدم فوق زحل دارد
اگر چه اندر آب و گل فروشد پاش تا زانو

روان گشته ست از بالا زلال لطف تا این جا
که ای جان گل آلوده از این گل خویش را واشو

نمی بینی تو این زمزم فروتر می روی هر دم
اگر ایوبی و محرم به زیر پای جو دارو

چو شستن گیرد او خود را رباید آب جو او را
چو سیبش می برد غلطان به باغ خرم بی سو

به سیبستان رسد سیبش رهد از سنگ آسیبش
نبیند اندر آن گلشن به جز آسیب شفتالو

دل ویس و دل رامین ببیند جنت وحدت
گل سرخ و گل خیری نشیند مست رو با رو

از آن سو در کف حوری شراب صاف انگوری
از این سو کرده رو بانو به خنده سوی روبانو

در آن باغ خوش اعلوفه سپی پوشان چو اشکوفه
که رستیم از سیه کاری ز مازو رفت آن ما زو

بصیرت ها گشاده هر نظر حیران در آن منظر
دهان پرقند و پرشکر تو خود باقیش را برگو

مولانا بلخی