مولانا بلخی
غزلیات مولانا - حروف م ، ن ، و
غزل شمارهٔ ۲۱۵۸: من که ستیزه روترم در طلب لقای تو
قلم
چینش
وسط چین
راست چین
چپ چین
قلم
ایران سنس
نستعلیق
وزیر
نازنین
تیتر
گلدان
گل
دست نویس
شکسته
مروارید
نیریزی
ثلث
Tahoma
رنگ
اندازه
ارتفاع
سایه
رنگ
تیرگی
وضوح
افقی
عمودی
زمینه
نسبت
1:1
9:16
رنگ
تصاویر پیش فرض
اندازه
متناسب شود
برش داده شود
وضوح
حذف تصویر زمینه
حاشیه
اندازه
رنگ
گردی گوشه
متن
دانلود
می توانید متن را اصلاح نمایید:
من که ستیزه روترم در طلب لقای تو بدهم جان بی وفا از جهت وفای تو در دل من نهاده ای آنچ دلم گشاده ای از دو هزار یک بود آنچ کنم به جای تو گلشکر مقویم هست سپاس و شکر تو کحل عزیزیم بود سرمه خاک پای تو سبزه نرویدی اگر چاشنیش ندادیی چرخ نگرددی اگر نشنودی صلای تو هست جهاز گلبنان حله سرخ و سبز تو هست امید شب روان یقظت روزهای تو من ز لقای مردمان جانب که گریزمی گر نبدی لقایشان آینه لقای تو بخت نداشت دهریی منکر گشت بعث را ور نه بقاش بخشدی موهبت بقای تو پر ز جهاد و نامیه عالم همچو کاهدان کی برسیدی از عدم جز که به کهربای تو در دل خاک از کجا های بدی و هو بدی گر نه پیاپی آمدی دعوت های های تو هم به خود آید آن کرم کیست که جذب او کند هست خود آمدن دلا عاطفت خدای تو گوید ذره ذره را چند پریم بر هوا هست هوا و ذره هم دستخوش هوای تو گردد صدصفت هوا ز اول روز تا به شب چرخ زنان به هر صفت رقص کنان برای تو رقص هوا ندیده ای رقص درخت ها نگر یا سوی رقص جان نگر پیش و پس خدای تو بس کن تا که هر یکی سوی حدیث خود رود نبود طبع ها همه عاشق مقتضای تو مولانا بلخی