غزل شمارهٔ ۲۱۴۲: چون بجهد خنده ز من خنده نهان دارم از او

متن دانلود

می توانید متن را اصلاح نمایید:

چون بجهد خنده ز من خنده نهان دارم از او
روی ترش سازم از او بانگ و فغان آرم از او

با ترشان لاغ کنی خنده زنی جنگ شود
خنده نهان کردم من اشک همی بارم از او

شهر بزرگ است تنم غم طرفی من طرفی
یک طرفی آبم از او یک طرفی نارم از او

با ترشانش ترشم با شکرانش شکرم
روی من او پشت من او پشت طرب خارم از او

صد چو تو و صد چو منش مست شده در چمنش
رقص کنان دست زنان بر سر هر طارم از او

طوطی قند و شکرم غیر شکر می نخورم
هر چه به عالم ترشی دورم و بیزارم از او

گر ترشی داد تو را شهد و شکر داد مرا
سکسک و لنگی تو از او من خوش و رهوارم از او

هر کی در این ره نرود دره و دوله ست رهش
من که در این شاه رهم بر ره هموارم از او

مسجد اقصاست دلم جنت مأواست دلم
حور شده نور شده جمله آثارم از او

هر کی حقش خنده دهد از دهنش خنده جهد
تو اگر انکاری از او من همه اقرارم از او

قسمت گل خنده بود گریه ندارد چه کند
سوسن و گل می شکفد در دل هشیارم از او

صبر همی گفت که من مژده ده وصلم از او
شکر همی گفت که من صاحب انبارم از او

عقل همی گفت که من زاهد و بیمارم از او
عشق همی گفت که من ساحر و طرارم از او

روح همی گفت که من گنج گهر دارم از او
گنج همی گفت که من در بن دیوارم از او

جهل همی گفت که من بی خبرم بیخود از او
علم همی گفت که من مهتر بازارم از او

زهد همی گفت که من واقف اسرارم از او
فقر همی گفت که من بی دل و دستارم از او

از سوی تبریز اگر شمس حقم بازرسد
شرح شود کشف شود جمله گفتارم از او

مولانا بلخی