غزل شمارهٔ ۲۱۲۰: دگرباره چو مه کردیم خرمن

متن دانلود

می توانید متن را اصلاح نمایید:

دگرباره چو مه کردیم خرمن
خرامیدیم بر کوری دشمن

دگربار آفتاب اندر حمل شد
بخندانید عالم را چو گلشن

ز طنازی شکوفه لب گشاده ست
به غمازی زبان گشته ست سوسن

چه اطلس ها که پوشیدند در باغ
از آن خیاط بی مقراض و سوزن

طبق بر سر نهاده هر درختی
پر از حلوای بی دوشاب و روغن

دهل کردیم اشکم را دگربار
چو طبال ربیعی شد دهلزن

ز ره گشته ز باد آن روی آبی
که بود اندر زمستان همچو آهن

بهار نو مگر داوود وقت است
کز آن آهن ببافیده ست جوشن

ندا زد در عدم حق کای ریاحین
برون رفتند آن سردان ز مسکن

به سربالای هستی روی آرید
چو مرغان خلیلی از نشیمن

رسید آن لک لک عارف ز غربت
مسبح گرد او مرغان الکن

هزیمتیان که پنهان گشته بودند
برون کردند سر یک یک ز روزن

برون کردند سرها سبزپوشان
پر از طوق و جواهر گوش و گردن

سماع است و هزاران حور در باغ
همی کوبند پا بر گور بهمن

هلا ای بید گوش و سر بجنبان
اگر داری چو نرگس چشم روشن

همی گویم سخن را ترک من کن
ستیزه رو است می آید پی من

نخواهم من برای روی سختش
حدیث عاشقان را فاش کردن

ینادی الورد یا اصحاب مدین
الا فافرح بنا من کان یحزن

فان الارض اخضرت بنور
و قال الله للعاری تزین

و عاد الهاربون الی حیاه
و دیوان النشور غدا مدون

بامر الله ماتوا ثم جاؤا
و ابلاهم زمانا ثم احسن

و شمس الله طالعه به فضل
و برهان صنایعه مبرهن

و صبغنا النبات بغیر صبغ
نقدر حجمها من غیر ملبن

جنان فی جنان فی جنان
الا یا حایرا فیها توطن

و هیجنا النفوس الی المعالی
فذا نال الوصال و ذا تفرعن

الا فاسکت و کلمهم به صمت
فان الصمت للاسرار ابین

مولانا بلخی